Περί ηρώων Ιστορία-

Θέλει σπουδή η αξιοποίηση της ιστορίας για την τουριστική προβολή ενός τόπου. Δεν είναι μόνο η συρραφή εικόνων και στερεοτύπων, πάνω σε έναν ποιητικό λόγο. Θέλει διάβασμα, επιμονή και παιδεία. Θέλει και αισθητική. Θέλει να ταυτιστείς με τη διανόηση των ηρώων που “πουλάς”, με την επιστήμη του καιρού τους, με την αποδεδειγμένη αλήθεια. Κυρίως, με την ηθική.

Αφορμή η καινούργια ταινία του ΕΟΤ, που με άφησε αδιάφορο, και τα σχόλια του κόσμου στα Social Media. Έχω δουλέψει για το Ελληνικό Δημόσιο και καταλαβαίνω πια ότι δυσκολεύεται με την πρωτοπορία. Προτιμά τη σιγουριά της μετριότητας. Ας είναι. Αυτό μας έλαχε, με αυτό θα πορευτούμε.

Την είδα την ταινία, σαν τουρίστας. Τι μου πουλάει; Τι με καλεί να κάνω;

Ξεκίνησα από το αξίωμα ότι με ενδιαφέρει η Αρχαία Ελλάδα -όλους τους ξένους ΠΡΕΠΕΙ να τους ενδιαφέρει. Κατέληξα στο πιο απλό: Να μπω στο visitgreece.gr και να διαβάσω για αυτό το μέρος που θα πάω -δήθεν- διακοπές.

Διάλεξα την Αλεξανδρούπολη. (visitgreece.gr/en/mainland/alexandroupolis)

Ξενέρωσα. Ενοχλήθηκα. Ντράπηκα. Απογοητεύτηκα.

Σιχάθηκα τα ψέμματα που μου αράδιασαν. Θύμωσα με την αδιαφορία τους απέναντι στην Ιστορία, προκειμένου να εξυπηρετηθουν οι σκωροφαγωμένες πολιτικές που δεν μπορούν να σταθούν από μόνες τους.

Στεναχωρέθηκα γιατί ο συντάκτης που πληρώθηκε να γράψει το κείμενο, είτε δεν κόπιασε να μάθει για τον τόπο, είτε γλοιωδώς εξετέλεσε τις εντολές του προϊσταμένου του, γράφοντας ένα ανακριβές κείμενο, σε μέτρια αγγλικά.

Λάθη, Λάθη, Ψέμματα.

Διάβασα λοιπόν, μεταξύ άλλων ότι “To 1855 η πόλη προσαρτήθηκε στη Βουλγαρία και κτίσθηκαν πολλά νεοκλασικά κτήρια”. Εδώ έχουμε δυο ανακρίβειες στην ίδια φράση: Ο συντάκτης του άρθρου προτιμά να αποσιωπήσει το γεγονός ότι η περιοχή ήταν τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μέχρι το 1913. Το μόνο γεγονός του 1855, που έχει σχέση με τη Βουλγαρία και τη Θράκη, ήταν η προσάρτηση της Ανατολικής Ρωμυλίας σε αυτή. Στενάχωρη ιστορία, απ' όσο μαθαίνω.

Σε συνδυασμό, δε, με την πληροφορία που παρατίθεται νωρίτερα, δηλαδή ότι “Στα μέσα του 19ου αι, ψαράδες από τη Μαρώνεια και τη Μάκρη έφτιαξαν ένα μικρό χωριό με το όνομα Dede-Agats (sic)”, ο αδαής αναγνώστης συμπεραίνει ότι πιθανόν αυτοί οι ψαράδες να μιλούσαν βουλγάρικα, ενώ οι ψαράδες από τη Σαμοθράκη δεν είχαν ιδέα για αυτό το χωριό, που γραφόταν Dedeağaç, Δεδέαγατς ή -ευρωπαϊστί- Dedeagatch ή Dedeagach ή ακόμα και Dede-Agac, ουδέποτε όμως Dede agats.

Η απουσία οποιουδήποτε υπαινιγμού ότι η πόλη ιδρύθηκε από τους Οθωμανούς παραλείπεται και στη θέση της παίρνουμε την αόριστη πληροφορία ότι οι (τώρα πια Ευρωπαίοι φίλοι μας) Βούλγαροι έκαναν πολύ καλή δουλειά. Η συλλογική μνήμη, αλλά και ιστορικές αναφορές μιλούν για τους Βούλγαρους με χειρότερα λόγια απ΄ότι για τους Οθωμανούς.

Όσο για τα εν λόγω “νεοκλασικά” κτήρια, ήταν όμορφα εκλεκτικιστικά -και όχι νεοκλασικά- κτήρια, όπως αυτά της Θεσσαλονίκης, ή της Κωνσταντινούπολης, κατά το πνεύμα της εποχής, που ήθελε την Ανατολή να προσεγγίζει αισθητικά τη Δύση.

Αν και δεν ζούσα τότε, βάζω το χέρι μου στη φωτιά, ότι κανένας δεν θα έχτιζε ένα δαπανηρό κτήριο σε ένα ψαροχώρι. Μάλλον θα προτιμούσε να περιμένει την άφιξη του πρώτου τρένου και την κατασκευή του λιμανιού, έργα που έγιναν είκοσι χρόνια αργότερα και σηματοδότησαν τη μετάλλαξη του μικρού χωριού σε πόλη.

Παρακάτω, διάβασα άλλη μια φράση, που ξεπερνά κάθε όριο: “Η πόλη τελικά απελευθερώθηκε από τους Βούλγαρους το 1920 και της δόθηκε το όνομα “Αλεξανδρούπολη” προς τιμή του Μ. Αλεξάνδρου, ο οποίος κάποτε διέσχισε την περιοχή, οδηγώντας ελληνικά στρατεύματα στην Αδριανούπολη”

Στην περίπτωση που ο αναγνώστης στερείται -όπως και ο συντάκτης του κειμένου- ιστορικής παιδείας, οδηγείται στο συμπάρασμα ότι η πόλη είναι εντός βουλγαρικών συνόρων τα τελευταία 94 χρόνια.

Εφόσον ο ΕΟΤ και το Ελληνικό Υπουργείο Τουρισμού αναγνωρίζει σήμερα τη μεγαλοθυμία των Βουλγάρων να δώσουν στην πόλη το όνομα του μακεδόνα Μ.Αλέξανδρου, τότε ο επισκέπτης αντιλαμβάνεται ότι -σε αντίθεση με την περίπτωση της ΠΓΔΜ- η Ελλάδα δεν έχει κανένα κόμπλεξ με αυτό το θέμα.

Υπάρχει και μια άλλη χοντράδα στην ίδια πρόταση, που δεν πέρασε απαρατήρητη: Η Αλεξανδρούπολη άλλαξε όνομα προς τιμήν του “απελευθερωτή” της, Βασιλιά Αλέξανδρου (εκείνου, που τον δάγκωσε πίθηκος) και όχι προς δόξα του Μ Αλέξανδρου. Γι' αυτό και η παραλιακή οδός ονομάζεται Β.Αλεξάνδρου και όχι Μ.Αλεξάνδρου. Η περιττή πληροφορία για τα ελληνικά στρατεύματα του Μ.Αλεξάνδρου προς την Αδριανούπολη, απλά με μπερδεύει καθότι στερείται τεκμηρίωσης.

Όχι ότι τα υπόλοιπα είναι τεκμηριωμένα.

Λίγο πριν το τέλος, για το “αντίο”, ο συντάκτης φροντίζει να μου θυμίσει την εμμονή του με τη Βουλγαρία γράφοντας ότι “Η σύγχρονη πόλη της Αλεξανδρούπολης είναι η πρώτη πόλη που συναντά κανείς διασχίζοντας τα Τουρκικά και Βουλγαρικά σύνορα”. Σε αυτή τη φράση δεν υπάρχει καμιά παράλειψη, εκτός από την Ορεστιάδα, το Διδυμότειχο και το Σουφλί. Αλλά δε βαριέσαι... το μεροκάματο να βγαίνει...

Αναρωτιέμαι όμως, τι θα γίνει αν ένας μαθητής -το παιδί σου, ας πούμε- πάει στο δάσκαλό του μια έκθεση με τις παραπάνω ανακρίβειες και την επίσημη σελίδα του ΕΟΤ ως βιβλιογραφία. Θα το πάρει το “Άριστα δέκα”;

DEDEAGAC 2014

Πάς καλά;

Τι τρέχει μ' εσένα; 

Ζεις σε μια πόλη που φτιάχτηκε για να είναι όμορφη και κάνεις σαν να βρέθηκες στην κόλαση.

Όχι, δεν είναι δυσμενής μετάθεση: είναι μια ευκαιρία να αποδείξεις ότι η ζωή εδώ -τέρμα Θεού- είναι πιο εύκολη. 

Πιο ανθρώπινη.

Εντάξει, έχει κρύο το χειμώνα και ο Νοτιάς περονιάζει τα κόκκαλα μέχρι το μεδούλι. Όμως το καλοκαίρι είναι τόσο κοντά. Σήκω ρε από τον καναπέ!

Βγες!

Ναι, είναι όλοι τους βαρετοί. Τους ξέρεις από το σχολείο (τότε που σε τάραζαν στην καρπαζιά) και ό,τι είχες να πεις, τους το είπες προ πολλού. Δεν σε πιστεύω! 50.000 ψυχές σε περιτριγυρίζουν. Κάνε την αλλαγή και εντυπωσίασέ τους! Διάλεξε νέα ενδιαφέροντα. Κάνε την αρχή σε κάτι και άνοιξέ τους τα μάτια!

Οι μισοί είναι συγγενείς σου. Οι άλλοι είναι “ξένοι”, “φαντάροι”, “φοιτητές”, “μπάτσοι”, “κατσίβελοι”... Όλοι εδώ, στο ίδιο τηγάνι. Ευτυχώς, όλοι χωρούν και δεν υπάρχει λόγος να συγκρινόμαστε ποιός θα είναι στον πάτο. Ποικιλία στην κουβέντα να υπάρχει...

Λες “δεν θα κάτσω πολύ, θα φύγω”. Τρίχες! Λες κι εκεί που θα πας (όταν και αν πας), θα κάτσεις για πάντα. Κάνε τις μέρες σου όμορφες. Όσες έμειναν... Βάλε λουλούδια στον τενεκέ κι ας μαραθούν όταν (και άν) θα φύγεις!

Ξεκούνα! Τάραξε τα νερά. Γέμισε τις ώρες σου με τα ταλέντα σου! Παράτα τη μουρμούρα. Απενοχοποιήσου και τραγούδα, χόρεψε, ζωγράφισε, παίξε. Γέλα! Υπάρχουν κι άλλοι που περιμένουν από σενα την αρχή.

Καβάλα το ποδήλατο και πάρε δρόμο. Χωρίς προορισμό. Γίνε για λίγο τουρίστας. Επιτέλους, το αξιοθέατο ΔΕΝ είναι ο φάρος! Είναι η προσπάθεια κάποιου που έβαλε λίγο μεράκι στην αυλή του. Είναι τα χρώματα στις ανθισμένες γλάστρες, τα πιτσιρίκια στα παρκάκια, τα συνθήματα στους τοίχους του λιμανιού. Είναι τα ρημάδια στα χωριά, είναι η αρχιτεκτονική που πέρασε, είναι η ιστορία στα ονόματα των δρόμων, οι αντανακλάσεις των φαναριών στα νερά του λιμανιού. 

Τα αξιοθέατα είναι οι ξεχωριστοί άνθρωποι που ζουν κοντά σου.

 Δες την πόλη σου με άλλα μάτια.

Η πόλη κρατά ακόμα λίγη ομορφιά κι ας έχει περάσει τη θύελλα της οικοδομής. Ναι, σκουριάζουν τα σίδερα από την αλμύρα και θέλουν συνέχεια βάψιμο. Και; Τι κάθεσαι; Αφού σ' ακούω να γκρινιάζεις πως βαρέθηκες τα ίδια και τα ίδια... Ξύπνα το μεράκι σου!

Γίνε και πάλι αληθινός.

Κλείσε επιτέλους την τηλεόραση. Ξέχνα την πρωτεύουσα. Είναι βρώμικη, μολυσματική. Είναι ευτελής, γριά, μίζερη και ψεύτικη.

Είναι μακρυά.

Πολύ μακρυά.

Εδώ είναι η Αλεξανδρούπολη.

Θυμάσαι;

ΜΑΤΡΟΖΟΥ 9-11
Θυμάμαι ένα διαμέρισμα στο Κουκάκι, εκεί που πέρασα τα πρώτα πέντε χρόνια της ζωής μου.
Είχε ένα τεράστιο μπαλκόνι, γεμάτο φυτά, που αναζητούσα καταφύγιο από την κάψα του καλοκαιριού. Δρόμο δεν έβλεπα, όσο κι αν παράκουγα τη μάνα μου που φώναζε να μη σκύβω στα κάγκελα.
Θυμάμαι το γραφείο του πατέρα μου. Ένα δωμάτιο με βαριά έπιπλα και ένα μεγάλο βυσσινί χαλί στο πάτωμα, που καθόμουν και έβλεπα το «κάθε μεσημέρι» και «ροζ πάνθηρα». Θυμάμαι τον εαυτό μου να γελάω με ασπρόμαυρους διαλόγους που δεν είχα ιδέα που είναι το αστείο. Θυμάμαι τον καναπέ (το ίδιο καναπέ που φιλοξενείται σήμερα στο σπίτι της μάνας μου, αφού έχει αλλάξει 3 φορές ταπετσαρία, από τότε).
Θυμάμαι την αδελφή μου στην απέναντι καρέκλα, στην κουζίνα με τα φυστικί πλακάκια και τις χαλκομανίες από τα πασχαλινά αυγά. Η Κατερίνα είχε μαγουλάδες. Μόλις είχαμε ανακαλύψει ένα νέο, φοβερό αστείο: είχαμε διαπιστώσει ότι, άμα παραγεμίσεις το στόμα σου με γιαούρτι σακούλας και ζουμπήξεις τα μάγουλά σου, τότε μπορείς να μετατρέψεις το στόμα σου σε ένα απόλυτα ελεγχόμενο ζοφερό όπλο που σπέρνει τον άσπρο θάνατο στον εχθρό και στα πλακάκια . Και στη Μαμα.
Θυμάμαι!

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ
Ο Αντώνης, ο Σάββας, ο Γιώργος, ο Μιχάλης και η αδελφή του η Λίτσα που έκλαιγε άχαρα, ο Περικλής και ο Τάκης. Αυτοί ήταν οι πρωταγωνιστές στην παρέα που παίζαμε στο δρόμο.
Τσογλάνια και κωλόπαιδα, φλούφληδες και τραμπούκοι, όλοι μαζί.
Ποδόσφαιρο, φυσοκάλαμα, μήλα, ποδήλατα, κρυφτό. Σικέ Α-μπε-μπα-μπλομ!
Πατούσες μαύρες από τα πεζοδρόμια, γόνατα ματωμένα από τα χώματα και τα χαλίκια. Ιδρωμένα φανελάκια και μούρες γεμάτες παγωτά.
Φτου ξελευτερία για όλους!
Σπρωξιές, δαγκωνιές, καλαμιές, σφαλιάρες, κλάματα, ξαφνικές συνωμοτικές σιωπές κι έπειτα, ο εκκωφαντικός όλεθρος για τα παιδιά της Θείτσας στον πρώτο, που είχαν εξετάσεις κάθε χρόνο. Μα, κάθε χρόνο!;...
Τι φυτό, αυτή η Θείτσα!

Ευρηματικές προτάσεις σχετικά με την προγέγγιση των ψηλότερων κλαδιών της βερυκοκιάς, με στόχο τη συγκομηδή. Και οι μανάδες, αγγιζαν το έμφραγμα με τις ακροβασίες μας. Δυναμιτάκια στην πιλοτή, διαδρομές διαφυγής από ταράτσα σε ταράτσα, καπάκια αναψυκτικών σε πίστες χαραγμένες με κιμωλία.
Οπλικά συστήματα με πρωτότυπο σχεδιασμό ή προϊόντα κατασκοπείας και μελέτης λαφύρων πολέμου. Εύστοχες ιδέες που περιλάμβαναν δυο καρφιά, ένα λάστιχο, μια σανίδα και ένα μανταλάκι. Και πολλά μπιρμπιλόνια από τις Αγγελικές. Βαλίστρα, σφεντόνα, νεροπίστολα. Μπουγέλα.

Βρεγμένες χλαπάτσες από κωλόχαρτο, σε αποτελεσματικές βολές ακριβείας από τον τεταρτο ή τον πέμπτο, με σημάδι τα διερχόμενα αυτοκίνητα. Σαΐτες από τα φύλλα των τετραδίων που αποδεκατίζαμε κάθε Ιούνη. Σιωπηλά σινιάλα με καθρεφτάκια από τα μπαλκόνια, αντί για την επιβεβλημένη σιέστα. Και νοηματική.
Πίστα matchbox η κουπαστή στο μπαλκόνι, ιπτάμενα αυτοκίνητα από το πάτωμα στο κάγγελο και μετά salto mortale στο κενό.
Πλιάτσικο στις σοκοφρέτες του «χατζηχρήστου» στην ΕΒΓΑ της Ιωνίας, αυστηρή επιτήρηση από τον Κώστα στο περίπτερο της Εφέσου.
Κι όταν γινόταν μια ζημιά. Παναγίες.
Εμείς κάναμε τις παναγίες, οι παθόντες τις...
Βράδια Ιουνίου στην Κωσταντινουπόλεως, κάτω από το κίτρινο φώς του δρόμου, λίγο πριν φύγουν οι πρώτοι για τα εξοχικά τους.
Θα γυρίσεις;

Το παιχνίδι τότε ήταν μια επιμορφωτική διαδικασία. Μάθαμε πώς να τρέχουμε, να κυνηγάμε, να εξερευνούμε και να κρυβόμαστε. Μάθαμε αυτά που μαθαίνει κάθε νεαρό θηλαστικό.
Μάθαμε να αντιμιλάμε, αλλά και να σεβόμαστε. Μάθαμε να λύνουμε τις διαφορές μας με κάποιο τρόπο. Μάθαμε να συσπειρωνόμαστε απέναντι στις άλλες γειτονιές. Και να παίζουμε φάπες μεταξύ μας, όταν δεν υπήρχε άλλος εχθρός πρόχειρος.

Μάθαμε όλα όσα έπρεπε να ξέρει τότε ένας Έλληνας, δηλαδή...

Αλλά πες μου, έχει στ’ αλήθεια ο αδελφός σου μαύρη ζώνη στο καράτε;

Πυρηνική Ενέργεια; Είπαμε! Οχι Ευχαριστώ!

Η Τζένη ήταν μια γειτόνισσά μου. Ήταν η κόρη του κύριου Νίκου που έμενε στον έκτο και με έλεγε «ξανθόψυρρα».
Μιλάμε για είκοσι-πέντε –και βάλε- χρόνια πίσω, όταν η Ελλάδα ήταν πολύ πιο απλή. Τότε, η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα μάς είχε φέρει τις μπανάνες και τα video, H Εθνική Ελλάδος δεν φανταζόταν ότι μπορεί να σηκώσει το ευρωπαϊκό στο μπάσκετ. Κάποιες μονοκατοικίες της Νέας Σμύρνης γίνονταν Πολυκατοικίες και η Τζένη είχε μόλις αποκτήσει το πρώτο της αυτοκίνητο. Ένα μπορντώ 2CV.
Δεν θυμάμαι την Τζένη να οδηγεί αυτό το αυτοκίνητο. Αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση ήταν δυο πράγματα: τα παράθυρα που «διπλώναν» προς τα πάνω και ένα κίτρινο αυτοκόλλητο στο πίσω τζάμι. Ήταν ένα αυτοκόλλητο στρογγυλό, με έναν πορτοκαλί «ήλιο» που εγραφε: «ΠΥΡΗΝΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ; ΟΧΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!».
Έιναι μάλλον αυτονόητο ότι εγώ τότε δέν είχα την παραμικρή ιδέα γύρω από την πυρηνική ενέργεια. Δεν μου είχαν πει τίποτα στο σχολείο για αυτήν και οι γονείς μου την θεωρούσαν –φαντάζομαι- επιστημονική φαντασία, για τα δεδομένα της Ψωροκώσταινας.
Ρώτησα λοιπόν τη μάνα μου τι σημαίνει αυτό το αυτοκόλλητο και εκείνη μου απάντησε ...κάτι μάλλον ακατανόητο.

Χρειάστηκε να περάσουν μερικά χρόνια για να ξανα-ακούσω τη λέξη «Πυρηνικό».
Δεν μπορώ να θυμηθώ αν ήταν πρώτα η ταινία «Η επόμενη μέρα» ή το ατύχημα του Τσέρνομπιλ που μας στέρησε τα λαχανικά για κάμποσο. Πάντως, η σημασία που έδωσα στην συγκεκριμένη λέξη ήταν μάλλον αρνητική. Γιατί, όπως και να είχε, στο μικρό μου το μυαλό, η πυρηνική ενέργεια ήταν κάτι κακό, κάτι που σκοτώνει τον κόσμο. Ακολούθησαν και άλλα παραδείγματα προς αποφυγή, κατι σκόρπιες φωτογραφίες από τη Χιροσίμα, το «Σύνδρομο της Κίνας», το Κοζλοντούι... ενδείξεις που επιβεβαίωναν ότι η απέχθειά μου για κάθε τι «πυρηνικό» ήταν περισσότερο από δικαιολογημένη.

Έτσι μεγάλωσα: Σε μια πόλη που είχε στους δρόμους ταμπέλες που έλεγαν «Δήμος Τάδε – Αποπηρηνικοποιημένη ζώνη». Σ’ ένα μικρόκοσμο που η πυρηνική σχάση ήταν κατακριτέα και η πυρηνική σύντηξη ήταν το επόμενο εφόδιο των τεχνοκρατών. Ένα μικρόκοσμο, στον οποίο τα πυρηνικά δεν ήταν η απάντηση, όποια κι αν ήταν η ερώτηση.

Μετά από χρόνια, συνάντησα τον εαυτό μου να βλέπει στην τηλεόραση ντοκιμαντέρ για το απεμπλουτισμένο ουράνιο των Αμερικανων και για ένα ακόμα ατύχημα στο Κοζλοντούι.
Και η αόριστη άποψη για την επικινδυνότητα της χρήσης των πυρηνικών, έγινε μια βαθιά πεποίθηση.

Δεν χρειάστηκαν να περάσουν και πολλά χρόνια, μέχρι να διαπιστώσω ότι η λάμπα που ανάβω, ίσως να καίει εισαγόμενο ρεύμα που έχει παραχθεί από πυρηνικά, λίγα χιλιόμετρα μακριά από τη Θεσσαλονίκη. Όπως και κάθε άλλος Έλληνας, δεν ίδρωσε το αυτί μου. Ζητώ συγγνώμη γι’ αυτό.

Την περασμένη εβδομάδα όμως, κάτι άλλαξε: Το θέμα της Παραγωγής Ηλεκτρικής Ενέργειας από Πυρηνικά, τέθηκε επίσημα στο τραπέζι, από την ευφυέστερη κυβέρνηση της χώρας.

Δεν είμαι σε θέση να ξέρω αν οι δηλώσεις του ...Υ(πε)ΧΩΔΕ είναι απλά ένας ευτελής εκβιασμός, σε απάντηση των αντιδράσεων για τις εξαγγελθείσες εγκαταστάσεις λιθάνθρακα, ή αν μιλούσε σοβαρα. Όσο σοβαρά –δηλαδή- μπορεί να μιλάει κάποιος που θέλει να φυτέψει πυρηνικά στη γειτονιά μου. (Η εναλλακτική που έθεσε –σε ρόλο μπαμπούλα- ήταν εγκαταστάσεις λιθάνθρακα στην...Ελαφόνησσο! Χα!!! Σα να λέμε «Χωματερή στον Αστέρα Βουλιαγμένης», αλλά στο πιο Χιππυ!)
Επανέρχομαι.
Ως γνωστόν, η Ψωροκώσταινα στερείται παντελώς πλουτοπαραγωγικών πηγών ουρανίου, πλουτωνίου, ή τελοσπάντων όποιου ασταθούς χημικού στοιχείου μπορεί να παράξει πυρηνική ενέργεια. Επίσης, δεν τυγχάνει να γνωρίζω κανένα εργολαβίσκο της συμφοράς που θα μπορούσε να φέρει –εν Ελλάδι- μια τέτοια εγκατάσταση σε πέρας, τηρώντας όλους τους κανόνες ασφαλείας, προκειμένου να κοιμάμαι ήσυχος. Τέλος, κανείς δεν μου διευκρίνησε τι θα κάνουμε με τα απόβλητα. Φαντάζομαι ότι θα χρειαστεί να τα εξάγουμε –με το αντίστοιχο κόστος- σε κάποιο υπανάπτυκτο κρατίδιο της Αφρικής, για να το θάψουν στις εσχατιές του κόσμου, δίπλα στους τύμβους των θυμάτων των δικών τους εμφυλίων. Περίπου ό,τι κάνουμε σήμερα με το «Ενιαίο Σύστημα Διαχείρισης Αποριμμάτων», δηλαδή.

Κι αναρωτιέμαι, τώρα, ο αναιδής....
Αφού πρόκειται να εισάγουμε την τεχνογνωσία και τις πρώτες (πυρηνικές) ύλες και να εξάγουμε τα απόβλητά μας, τότε μήπως να αγοράζαμε απλά το ρεύμα από κάποια άλλη χώρα; «Πας καλά;» θα μας πουν «Τέτοια έργα πνοής θα οδηγήσουν τον τόπο στο αύριο», «Είσαι προβοκάτορας» και @ρχίδι@ τούμπανα!

Ανοησίες! Δεν σώζεται με τα πυρηνικά η Ελλάδα. Δεν υπάρχει καν λόγος να το συζητάμε.
Τα πυρηνικά δεν είναι λύση. Ρώτα όποιον θες. Ρώτα στον Δημόκριτο. Ρώτα τους μετανάστες από το Τσέρνομπιλ. Ρώτα την Greenpeace. Ρώτα το Ιραν που απειλείται κάθε μέρα, επειδή διάλεξε τον λάθος έμπορο για να αγοράσει πυρηνικά. Ρώτα. Απλά ρώτα.

Δεν ξέρω πολλά. Ούτε για την Πυρηνική ενέργεια, ούτε για τον λιγνίτη, ούτε για την εκτροπή του Αχελώου. Δεν ξέρω, παρά ελάχιστα για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Αλλά το στενό μου το κεφάλι και τα λίγα πράγματα που μου έμαθαν οι γονείς μου, λένε ότι, αν πρόκειται να πειραματιστούμε με κάτι νέο, προκειμένου να συνεχίσει να καίει τσάμπα η λάμπα, ας είναι οι ηλιακοί συλλέκτες, οι ανεμογεννήτριες και τα υδοηλεκτρικά, που, αν μη τι άλλο, δεν απαιτούν ΑΓΟΡΑ πρωτων υλών και δεν παράγουν ΑΠΟΒΛΗΤΑ ξένα με τη φύση αυτού του πλανήτη που καταδέχεται την ενοχλητική μας παρουσία.

Αντεπιτίθεμαι, λοιπόν, και λέω τα πράγματα όπως τα βλέπω:
ΠΥΡΗΝΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ; ΟΧΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.
Κι αν με ξαναρωτήσουν, σε πέντε-δέκα χρόνια, θ’ αναγκαστώ να τους στείλω στο διάολο, γιατί βαριέμαι να συζητάω με ηλίθιους που δεν δέχονται μια οριστική απάντηση ως οριστική. Την ίδια απάντηση που διατυπώθηκε εικοσι-πέντε χρόνια πρίν αυτολεξί και από τότε, δεν έχει αλλάξει τίποτα. Ούτε τεχνολογικά, ούτε οικονομικά, ούτε οικολογικά, ούτε σεισμολογικά!

Κι αν –όπως είπα παραπάνω- αυτή η βλακώδης πρόταση δεν είναι παρά μια μπλόφα, τότε κακό του κεφαλιού τους. Γιατί η επιλογή της πυρηνικής ενέργειας σαν «εναλλακτική» των άλλων –λιγότερο- ρυπαρών πηγών ενέργειας αποδεικνύει ότι στερούνται λογικών επιχειρημάτων και ως εκ τούτου θα πρέπει να αντιμετωπίζονται ώς αποτυχημένοι βλάκες.

Έχω άδικο, ή να κάνουμε ...δημοψηφισμα;

Άκου τι λέει ο Μπεκρής!

Παραθέτω ΔΤ από το ΥΠΕΧΩΔΕ
http://www.minenv.gr/download/2008-01-16.apantisi.gia.elliniko.doc
...και σχολιάζω, με πάσα αναίδεια...



Αθήνα 16 Ιανουαρίου 2008

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΥΠΟΥ

Σχετικά με το Πάρκο του Ελληνικού

Σχετικά με την χθεσινή συνέντευξη τύπου των δημάρχων Ελληνικού, Αλίμου, Αργυρούπολης και Γλυφάδας και του Νομάρχη Αθηνών για το Πάρκο του Ελληνικού, από το Γραφείο Τύπου και Δημοσίων Σχέσεων του ΥΠΕΧΩΔΕ εκδόθηκε η ακόλουθη ανακοίνωση :

Είναι αδιανόητο να παραποιούνται οι προτάσεις του Υπουργού ΠΕΧΩΔΕ για το Πάρκο Ελληνικού, που στηρίζονται σε εμπεριστατωμένη μελέτη. Έφτασαν μάλιστα στο σημείο να παρουσιάσουν παραπειστικό χάρτη στον οποίο αποτυπώνονται ως κτήρια και οι προβλεπόμενοι ελεύθεροι χώροι και επιπλέον εντέχνως ενσωματώνονται στο χώρο του Πάρκου ακόμα και οι υφιστάμενες πολυκατοικίες στο Δήμο Ελληνικού, οι οποίες βρίσκονται εκτός του χώρου του παλαιού αεροδρομίου.
(ΛΕΩ ΚΙ ΕΓΩ, Ο ΑΝΑΙΔΗΣ: το τσιμέντο, είναι τσιμέντο, είτε καθέτως, είτε οριζοντίως...)

Το ΥΠΕΧΩΔΕ από τις 26 Νοεμβρίου 2007 ξεκίνησε με τις καλύτερες των προθέσεων διαβούλευση για το Πάρκο του Ελληνικού με την συμμετοχή όλων των εμπλεκόμενων φορέων, η οποία θα ολοκληρωθεί στο τέλος Ιανουαρίου 2008. Μάλιστα ήδη αρκετοί φορείς έχουν στείλει τις απόψεις τους.
Προφανώς οι συγκεκριμένοι Δήμαρχοι και ο Νομάρχης Αθηνών δεν θέλουν να συμβάλουν σ’ αυτή την διαβούλευση και βέβαια «όποιος δεν θέλει να ζυμώσει δέκα μέρες κοσκινίζει».
(ΛΕΩ ΚΙ ΕΓΩ, Ο ΑΝΑΙΔΗΣ: επίσης, "δάσος ήταν, δάσος θα γίνει..." -συ είπας...)
Με την στάση τους δείχνουν ότι έχουν επιλέξει το δρόμο του μαξιμαλισμού (ακραία τοπικιστικού) και της στείρας άρνησης. Έτσι ουσιαστικά προωθούν την «πολιτική του τίποτα». (ΛΕΩ ΚΙ ΕΓΩ, Ο ΑΝΑΙΔΗΣ: ενώ η πολιτική του τσιμεντόλιθου, είναι άκρως επ-οικοδομητική...)

Θα επαναλάβουμε ότι το Πάρκο του Ελληνικού δεν είναι μία τοπική υπόθεση των τεσσάρων Δήμων της ευρύτερης περιοχής του Ελληνικού που άλλωστε είναι πραγματικά πολύ προνομιούχοι από απόψεως φυσικού περιβάλλοντος αφού απολαμβάνουν ταυτόχρονα τον Υμηττό και τον Σαρωνικό και προβλέπεται να αποκτήσουν ένα από τα μεγαλύτερα πάρκα σε αστική περιοχή στον κόσμο. (ΛΕΩ ΚΙ ΕΓΩ, Ο ΑΝΑΙΔΗΣ: Βλέπεις, είναι γνωστό τοις πάσοις, οτι τα αεροπλάνα μέχρι πρόσφατα ακούγονταν μέχρι την πλατεία Κουμουνδούρου...)
Το Πάρκο του Ελληνικού είναι μία υπόθεση που αφορά τους κατοίκους ολόκληρου του Λεκανοπεδίου (ΛΕΩ ΚΙ ΕΓΩ, Ο ΑΝΑΙΔΗΣ: ...ειδικότερα τους εργολάβους και τους νεόπλουτους) και κατά συνέπεια τα οφέλη από την αξιοποίηση του χώρου του Παλαιού Αεροδρομίου πρέπει να διαχυθούν σε όλη την Αττική και στις πλέον υποβαθμισμένες περιοχές. (ΛΕΩ ΚΙ ΕΓΩ, Ο ΑΝΑΙΔΗΣ: Ειδικοί ανεμιστήρες θα στέλνουν τον καθαρό αέρα ίσαμε τους πρόποδες του Αιγάλεω )

Η δημιουργία του Πάρκου του Ελληνικού αποτελεί μία από τις σημαντικότερες προτεραιότητες του ΥΠΕΧΩΔΕ. (ΛΕΩ ΚΙ ΕΓΩ, Ο ΑΝΑΙΔΗΣ: αμέσως μετά τις τράπεζες του Λιχτενστάιν, την αναδάσωση της Ομόνοιας, το μετρό της Ρόδου και το νεό Καζίνο...)

Η θέση του Υπουργού κ. Γιώργου Σουφλιά άλλωστε είναι απολύτως σαφής :

1. Πρόκειται για ένα από τα σημαντικότερα περιβαλλοντικά έργα που προωθείται στην χώρα μας με το οποίο δημιουργούμε το μεγαλύτερο Πάρκο στην Ευρώπη και ένα από τα μεγαλύτερα στον κόσμο σε αστική περιοχή. (ΛΕΩ ΚΙ ΕΓΩ, Ο ΑΝΑΙΔΗΣ: καλά, αυτό δεν είναι θέση, είναι κόμπλεξ... Αμόλα μεζούρα!!! Τι; 18?!?! Μια χαρά σε κόβω, για μπεκρή!)

Η επιφάνειά του θα είναι 6.000 στρέμματα και θα βρίσκεται σε επαφή με τα 500 στρέμματα του Γκολφ της Γλυφάδας. Δηλαδή, θα υπάρχει μία ενιαία έκταση επιφάνειας 6.500 στρεμμάτων. (ΛΕΩ ΚΙ ΕΓΩ, Ο ΑΝΑΙΔΗΣ: Επιτρέπεται να κάνω πικ-νικ στο γκολφ, η απαιτείται συνδρομή; Πόσο πάει το τετραγωνικό; Οι τρύπες μετράνε; Επίσης, φαντάζομαι ότι τα 6000 στρ θα μπορούσαν να γίνουν και ένα θαυμάσιο παρκινγκ για εκείνα τα οικολογικά ηλεκτροκίνητα αυτοκινητάκια των ραμολί με τα μπαστούνια.)

2. Για την κατασκευή και συντήρηση του Πάρκου, αλλά και για την εξασφάλιση πόρων για τη σύσταση «Πράσινου Ταμείου», το Πάρκο θα δημιουργηθεί με την μέθοδο της αυτοχρηματοδότησης
(ΛΕΩ ΚΙ ΕΓΩ, Ο ΑΝΑΙΔΗΣ: Πάλι στα λεφτά το γυρισες, ψηλέ! Οι λεύκες, τα πεύκα και οι ευκάλυπτοι θα πληρώνουν τέλη 6 ευρώ / ημέρα. Οι αγγελικές, τα λιγούστρα και οι πυράκανθοι 3 ευρώ / ημέρα, ενώ το γκαζόν -φυσικό ή πλαστικό- θα πληρώνει από 1 έως 1,5 ευρώ / ημέρα, ανάλογα την πυκνότητα).
Συγκεκριμένα, θα καλυφθεί έκταση 300 στρεμμάτων, με ήπια ανάπτυξη και σχεδιασμό φιλικό προς το περιβάλλον. (ΛΕΩ ΚΙ ΕΓΩ, Ο ΑΝΑΙΔΗΣ: παφ και τάληρο, τσιφούτηηηηηηηη)

3. Με αυτό τον τρόπο, χωρίς (ΛΕΩ ΚΙ ΕΓΩ, Ο ΑΝΑΙΔΗΣ: πας ένα στοίχημα;) να επιβαρυνθεί ο Έλληνας φορολογούμενος, εξασφαλίζουμε :

- την πλήρη χρηματοδότηση της κατασκευής και της συντήρησης του Πάρκου,

- τη δημιουργία «Πράσινου Ταμείου» για έργα ανάπλασης και πρασίνου σε όλη την Αττική (ιδίως στις πιο επιβαρημένες – υποβαθμισμένες περιοχές)

- την απρόσκοπτη κοινοτική χρηματοδότηση για σημαντικά περιβαλλοντικά έργα σε όλη τη χώρα, χωρίς περικοπές που θα προέκυπταν από την χρηματοδότηση του Πάρκου από κοινοτικούς πόρους.

(ΛΕΩ ΚΙ ΕΓΩ, Ο ΑΝΑΙΔΗΣ: δεν το αφήνετε, καλύτερα όπως είναι;... Σε 5-10 χρόνια θα έχει χορταριάσει και η πίστα. Άσε που ίσως τότε να έχει προκύψει κανένας μερακλής ΥΠΕΧΩΔΕς)

Όσο για το θέμα της φύτευσης του Πάρκου, πέραν του ότι αποτελεί αντικείμενο της διαβούλευσης, επαναλαμβάνουμε ότι ο αριθμός των δέντρων και θάμνων που θα φυτευτούν θα προκύψει από εξειδικευμένη φυτοτεχνική μελέτη που θα εκπονηθεί(ΛΕΩ ΚΙ ΕΓΩ, Ο ΑΝΑΙΔΗΣ: αφού στην αρχή μας είπες ότι έχει εκπονηθεί ήδη "εμπεριστατωμένη μελέτη!". Δε φαντάζομαι να εννοείς μελέτη όσα κατεβάζει η κούτρα σου... Γιατί, ακόμα κι έτσι, "εμπεριστατωμένη" μια φορά δεν είναι...)
Σε κάθε περίπτωση πρέπει όλοι να αντιληφθούν ότι δημιουργούμε Πάρκο σε αστική περιοχή και όχι… δάσος. (ΛΕΩ ΚΙ ΕΓΩ, Ο ΑΝΑΙΔΗΣ: ελα, ρε κουτό... Κι έχουμε τόσα δάση στην Αττική...) Ας μην συγκρίνουν, λοιπόν, κάποιοι το Πάρκο που θέλουμε να δημιουργήσουμε στο Ελληνικό με δάση όπως αυτό της Βουλώνης (ΛΕΩ ΚΙ ΕΓΩ, Ο ΑΝΑΙΔΗΣ:τι ξέρουν κι αυτοί οι Βρωμογάλλοι από χωροταξία... Και δε φαντάζεσαι πόσο χάλια είναι το δασος! Απαπα! Έχει και λύκους και δράκους και τεράστια ανακόντα, επίσης!).



ΡΕ ΔΕ -ΦΥΤΕΥΕΙΣ ΚΑΝΑ ΔΕΝΤΡΟ- Ν' ΑΣΠΡΙΣΕΙΣ? ΕΞΥΠΝΑΚΙΑ!

σκατά αναδάσωση...

Και να που το βουνό μας θα μείνει καραφλό και ο Πάνας θα κρύβεται σκυφτός ανάμεσα στα θυμάρια....

Γιατί για μια ακόμα φορά αποδεικνύεται πως οι αρμόδιοι δεν μπορούν ούτε να συστήσουν μια επταμελή επιτροπή και να διαλέξουν επιτυχώς σε ποιον θα δώσουν το παραδάκι για να πάει μια βόλτα στην Πάρνηθα και να φυτέψει ένα καινούργιο ...δάσος!
Η μήπως φταίνε οι άλλοι, εκείνοι οι φιλάργυροι που ένιωσαν αδικημένοι από το χαμένο «μπριζολάκι» της «αναδόχου εταιρείας»;

Απ’ όσο κατάλαβα, το πρόβλημα προέκυψε όταν ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα του «διαγωνισμού δια την ανάδειξη της αναδόχου εταιρείας, που θα αναλάβει να φέρει σε πέρας το επίπονον δαπανηρόν και ψυχοφθόρον έργον της αναδάσωσης του όρους Πάρνις».
Συγκεκριμένα, μια συμμετέχουσα εταιρεία, από αυτές που δεν τους αρέσει να χάνουν, αποφάσισε ότι, από το να μην πάρει εκείνη τα λεφτά, καλύτερα να μη πραγματοποιηθεί καθόλου η αναδάσωση, να μην πλερώνουμε και κερατιάτικα.
Έτσι, αφού σκάλισε υπομονετικά τα κιτάπια της, με τη συντροφιά γλοιωδών χαρτογιακάδων, αντιτάχθηκε στη λαμογιά του υπουργού και στα κουμπαριλίκια των καραγκιόζηδων με το μακρύ το χέρι, και με την –δίκαιη- πρόφαση της «επταμελούς επιτροπής με τα τρία μέλη», προσέβαλλε το αποτέλεσμα του διαγωνισμού.
Με πιάνεις;

Και ρωτάω εγώ, ο αναιδής:
1) Έλεγε μαλακίες ο μπαμπάς μου ο γεωπόνος, όταν μου μάθαινε το «ό,τι φυτέψεις το Φλεβάρη, θα το δεις το καλοκαίρι;»
2) Γνωρίζουν κάτι οι εξαιρετικοί επιστήμονες της παραλίγο αναδόχου εταιρείας, σχετικά με το πότε πρέπει να φυτευτεί κατιτίς για να πιάσει; (Λες και τους νοιάζει...)
3) Πόσο επιτυχής θα είναι μια δενδροφύτευση εκτός εποχής –τον Ιούνιο, ας πούμε;
4) Πότε θα επαναληφθεί η αποτυχημένη δενδροφύτευση, πόσο θα (ξανα)κοστίσει και ποιός θα πάρει τον παρά;
5) Πόσο χώμα θα χαθεί μέχρι τον ερχόμενο Φεβρουάριο;
6) Πόσο μαλάκες είμαστε που δεν τους έχουμε εξορίσει ακόμα στα καμμένα;
7) Μπας και πρέπει να κάνουμε τα κουμάντα μόνοι μας και να φυτέψουμε το βουνό με τα χεράκια μας, χωρίς παράδες, χωρίς κουμπάρους, χωρίς ατάλαντους αργόσχολους στα πόδια μας;

ΓΑΜΩ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΜΟΥ! Είμαι τόσο ρομαντικός, ώστε να πιστεύω ότι δεν είμαστε μόνο 5-10 χιλιάδες αυτοί που θρηνήσαμε το δάσος;

Τελικά, το δάσος το έκαψαν όντως οι βοσκοί. Εκείνοι που βάζουν κάθε βράδυ τα πρόβατα για ύπνο στο μαντρί, με παραμύθια για τσόντες, Μακεδονίες και άλλες βουκολικές αμαρτίες.


ΜΠΕΕΕΕΕΕεεεε...

(δια του λόγου το αληθές:http://www.skai.gr/master_avod.php?id=74717&cid=1485&bc=1485&lsc=1)

Αν ο Νωε ηταν Ελληνας (αγνώστου συγγραφέως)

Ο Κύριος φανερώθηκε στον Νώε και του είπε:
Σε ένα χρόνο θα ρίξω βροχή και θα σκεπάσω ολόκληρη τη Γη με νερό και θα καταστρέψω τα πάντα.
Αλλά θέλω εσύ να σώσεις τους δίκαιους και ευσεβείς ανθρώπους και δύο ζώα από κάθε είδος που υπάρχει στη Γη.
Σε προστάζω να χτίσεις μία Κιβωτό.
Και ο Θεός παραδίδει στον Νώε τα σχέδια για την Κιβωτό.
Με φόβο Κυρίου ο Νώε παίρνει τα σχέδια και συμφωνεί να φτιάξει την Κιβωτό.
Θυμήσου, είπε ο Κύριος, Πρέπει να έχεις τελειώσει την Κιβωτό και να έχεις μαζέψει όλα τα ζώα σε ένα χρόνο.
Ένα χρόνο αργότερα, αρχίζει να σχηματίζεται μια καταιγίδα και όλες οι θάλασσες της Γης έχουν φουρτούνα.
Ο Θεός κοιτάει τι γίνεται και βλέπει τον Νώε να κάθεται στην αυλή του και να κλαίει.
Νώε! Ανακράζει, Που είναι η Κιβωτός;
Συγχώρεσε με Κύριε, παρακαλά ο Νώε, έκανα ό,τι μπορούσα αλλά αντιμετώπισα μεγάλα προβλήματα.
Πρώτα-πρώτα έπρεπε να πάρω άδεια για την κατασκευή και τα σχέδια που μου έδωσες δε συμφωνούσαν με τον ισχύοντα κανονισμό.
Χρειάστηκε να προσλάβω ναυπηγό και να ξαναγίνουν τα σχέδια από την αρχή.
Μετά βρέθηκα σε διαμάχη με το Λιμενικό για το αν χρειαζόταν η Κιβωτός σύστημα πυρασφάλειας, βάρκες και σωσίβια.
Μετά μου έκανε καταγγελία ο γείτονας μου, γιατί παραβίαζα λέει τα όρια δόμησης χτίζοντας την Κιβωτό στην αυλή μου, και έτσι χρειάστηκα άδεια και από την Πολεοδομία.
Είχα πρόβλημα και να βρω ξύλα για την Κιβωτό γιατί υπήρχε απαγόρευση υλοτόμησης για την προστασία της Πιτσιλωτής Κουκουβάγιας.
Τελικά κατάφερα να πείσω την Υπηρεσία Προστασίας Δασών πως χρειαζόμουν το ξύλο για να σώσω τις κουκουβάγιες.
Αλλά όμως ο Οργανισμός Προστασίας Ζώων δεν με άφηνε να πιάσω κουκουβάγιες.
Και έτσι δεν έχουμε κουκουβάγιες.
Μετά οι ξυλουργοί κατέβηκαν σε απεργία, αλλά κατάφερα να έρθω σε συμφωνία με το σύλλογο τους.
Τώρα έχω 16 ξυλουργούς να δουλεύουν στην Κιβωτό, αλλά δεν έχω κουκουβάγιες Όταν άρχισα να μαζεύω τα υπόλοιπα ζώα, μου έκανε μήνυση μία ομάδα ακτιβιστών, γιατί θα έπαιρνα μόνο δύο από κάθε είδος.
Όταν ξεμπέρδεψα με αυτή τη μήνυση με ενημέρωσαν από το ΥΠΕΧΩΔΕ ότι δεν γινόταν να συνεχιστούν οι εργασίες αν δεν κάνω δήλωση για την επίδραση στο περιβάλλον του σχεδιαζόμενου κατακλυσμού.
Δεν τους αρέσει η ιδέα ότι δεν έχουν αρμοδιότητα στις αποφάσεις του Δημιουργού του Σύμπαντος.
Μετά οι τοπογράφοι τους Στρατού απαίτησαν χάρτη της προτεινόμενης ροής των υδάτων του κατακλυσμού.
Εγώ τους έστειλα μία υδρόγειο.
Αυτές τις μέρες προσπαθώ να λύσω ένα ζήτημα με την Επιτροπή Ισότητας, που λένε ότι κάνω διακρίσεις επειδή δεν θα πάρω ανθρώπους που δεν πιστεύουν σε Εσένα, Κύριε.
Μου έστειλαν και αυτή την ειδοποίηση με δικαστικό επιμελητή ότι οφείλω φόρο και πρόστιμο γιατί δεν δήλωσα την Κιβωτό ως σκάφος αναψυχής.
Τώρα η εφορία έχει παγώσει τις καταθέσεις μου γιατί πιστεύουν ότι φτιάχνω την Κιβωτό για να φύγω από την χώρα για να μην πληρώσω φόρους.
Και ακόμη δεν έχει αποφασίσει το Συμβούλιο της Επικρατείας αν ο Κατακλυσμός είναι αντισυνταγματικός, αφού πρόκειται για θρησκευτική πράξη.
Πραγματικά, δεν υπάρχει περίπτωση να τελειώσω για τουλάχιστον 5 - 6 χρόνια.
Και τότε άρχισε να καθαρίζει ο ουρανός, να λάμπει ο ήλιος και να ηρεμούν οι θάλασσες.
Το ουράνιο τόξο στόλισε τον ορίζοντα.
Ο Νώε κοίταξε τον Θεό με ελπίδα.
Κύριε, αυτό σημαίνει ότι δεν θα καταστρέψεις όλα;;;
Και απάντησε ο Θεός,
Μπα, δε βαριέσαι. Ας το κάνει η κυβέρνηση...